Assamese Novel Daini Part 35 | Free Assamese Books Pdf 2023

From Part 34

চাওঁতে চাওঁতে মোৰ শ্বাস ৰুদ্ধ হৈ আহিছে। হাত ভৰি লাহে লাহে নিস্তেজ হৈ পৰিছে।  চুলিবোৰ মুখত নাকত আৰু চকুত লাগি ধৰিছে। 

কি বিৰক্তিকৰ, , , , মৰিলেও মই এই চুলিখিনিৰ বাবে শান্তিত মৰিব নোৱাৰো। লজ্জাজনক ধৰণে মই ডিঙিত হেডফোনডাল ফাচি মৰিবলৈ ওলাইছো মুখখন আকৌ চুলিৰে ঢাক খাই থকা অৱস্থা। এই মৃত্যুমুখী অৱস্থাত মোৰ আত্মসন্মানত আঘাত লাগিল। শৰীৰৰ সকলো শক্তি একত্ৰিত কৰি হাতেৰে মুখৰ পৰা চুলিখিনি আঁতৰাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ। তেতিয়াই চুলিত মৰা কাটাডাল বিছাৰি পালোঁ! মোৰ চুলিত মৰা কাটাডালে মোৰ আঙুলিটোকে কাটি পেলালে। সেইডাল যথেষ্ট চোকা যেন অনুভৱ হৈছে। 

এইডালেৰে সহজে হেডফোনৰ তাঁৰ কাটিব পৰা যাব। কিন্তু কাটাটো সম্পূৰ্ণৰূপে চুলিত সোমাই আছে। মই এইটো একেবাৰত খুলিব নোৱাৰিলোঁ। অৱশেষত এমুঠি চুলিৰে ধৰি কাটাটো ওপৰলৈ উলিয়াই আনিলো। তাৰ পিছত মই হেডফোনৰ তাঁৰত ঘঁহিবলৈ আৰম্ভ কৰিলোঁ। দুই বা চাৰিবাৰ ঘঁহি দিয়াৰ পিছত, হেডফোনৰ তাঁৰ কটা গল, , , 

। ওৱাও। অবিশ্বাস্যভাৱে, মই এই যাত্ৰাটোতো বাচি গলো। মই নিজকে প্ৰতিশ্ৰুতি দিলো যে মই মোৰ কাণত হেডফোন লৈ আৰু কেতিয়াও নুশুও। 

হঠাৎ চেণ্ডেলিয়াৰত ওলমি থকা মানুহজনীৰ কথা মনত পৰিল। তাই এতিয়াও ওলমি আছে নে? খৰখেদাকৈ উঠি বিছনাৰ পৰা উঠি আহিলোঁ। কিন্তু নাই, , , , , , , 

চেণ্ডেলিয়াৰটো স্বাভাৱিকভাৱে ওলমি আছে। বেছি সময় থিয় হৈ থাকিব নোৱাৰিলোঁ।  প্ৰচণ্ড ক্লান্ত যেন লাগিছিল। মই আকৌ বিছনাত বহিলোঁ। তাৰ পিছত মই অজ্ঞান হৈ বিছনাত শুই পৰিলোঁ। 

যেতিয়া মোৰ জ্ঞান ঘূৰি আহিল, মই নিজকে বিছনাত পাইছিলো। ৰাতিপুৱাৰ সোণালী পোহৰ খিৰিকীৰ মাজেৰে জিলিকি আছে আৰু মোৰ শোৱনি কোঠাত প্ৰৱেশ কৰিছে। 

এটা সুন্দৰ শনিবাৰৰ ৰাতিপুৱা। 

আজি অফিচৰ টেনছনৰ পৰা মুক্ত। মোৰ মনটো তৎক্ষণাৎ ভাল লাগিল। মই বিছনাৰ পৰা উঠি অহাৰ লগে লগে মোৰ মূৰটো ঘূৰাবলৈ ধৰিলে। কিন্তু তাৰ পিছত মই নিজক সম্ভালি ল’লো। অভ্যাসবশত সাৰ পোৱাৰ লগে লগে, মই ফ্ৰেছ হ’বলৈ বাথৰুমলৈ গলো। কিন্তু বাথৰুমৰ দুৱাৰৰ সন্মুখত ৰৈ গলো। যোৱা নিশা বাথৰুমত কি ঘটিছিল সেয়া মোৰ মনত পৰিল। 

মই বাথৰুমৰ দুৱাৰৰ নবৰ পৰা মোৰ হাত আঁতৰাই আনিলো। সেই ঘটনাটোৰ পিছত মোৰ পুনৰ বাথৰুমলৈ যোৱাৰ সাহস হোৱা নাছিল। ঠিক যেতিয়া মই বাথৰুমৰ দুৱাৰত থিয় হৈ আছিলো, মোৰ টেবলেটটো বাজি উঠিল। মই গৈ দেখিলোঁ মোৰ মাৰ পৰা ফোন কল আহিছে। 

ফোনটো ৰিছিভ কৰি চকুৰ সন্মুখত তুলি ধৰিতেই মই মোৰ মাৰ সেই পৃথিৱী পাহৰি যাব পৰা মিঠা হাঁহিটো দেখিবলৈ পালোঁ। মন প্ৰাণ ভৰি গল। 

”হেল্ল, মা। তোমাৰ ভাল নে? “

আনফালৰ পৰা মোৰ মায়ে চকু ঘূৰাই খঙত ক’লে, “বুধবাৰে নিশা তই কি কৰি আছিলি? কিমানবাৰ যে ফোন কৰিছো তোক? “

শেষ ..... মই এতিয়া মাক কি ক’ম? মাক কেনেকৈ কওঁ যে সেই নিশা দুজন ষ্টাৰে মোক কবৰস্থানত কাজিয়া কৰাৰ অপৰাধৰ বাবে তেওঁলোকৰ চেফ হাউছলৈ গৈছিল। 

এই কথাটো কলে মায়ে তাৰ পৰা মোক কাণ মলা দিবলৈ গুচি আহিব। যিয়েই নহওক সঁচা কথাটোৱে ক’ম, আৰু তাৰকাবোৰৰ লগত ডেটিং কৰা কথাটো একেবাৰে এৰাই চলিম। 

মায়ে আকৌ সুধিলে, “একো কোৱা নাই কিয়? বুধবাৰে ক’ত আছিলি?” 

এইবাৰ মই ক’লোঁ, “অ’ মা। মই সঁচাকৈয়ে দুঃখিত। এটা ভয়ংকৰ ভুল হৈছিল। বুধবাৰে মোৰ ফোনটো অফিচতে এৰি আহিছিলো।” 

এতিয়া মায়ে খঙ কৰি ক’লে, “বুজিছো যে বুধবাৰে অফিচত ফোনটো থৈ আহিছিলি। কিন্তু বৃহস্পতিবাৰে অফিচলৈ গৈ ফোন এটা কৰিব পাৰিলিহেঁতেন। এই বৃদ্ধা মাতৃগৰাকীৰ খবৰ লবলৈ ইমান অনীহা কিয় তোৰ?” 

মই ক’লোঁ, “একো নকবা মা। আচলতে মই অফিচৰ কামত বৰ ব্যস্ত আছিলো। চোৱা। এতিয়া শুনি আছো। আৰু কেতিয়াও এই ভুল নহয়। মাত্ৰ এইবাৰ মোক ক্ষমা কৰি দিয়া। প্লিজ।” 

মা: “ঠিক আছে। কিন্তু ইমান শুকান যেন লাগিছে কিয়? বেমাৰ হৈছে নেকি?” 

মই: “আহ মা। তোমাৰ আগত মোক কেতিয়া তিতা যেন লাগিছিল? মই সদায় শুকান। তিতি থাকিলে ঠাণ্ডা হে লাগিব।” 

মা:  “হেই। বয়স হৈ আহিছে। এতিয়া এই দুষ্টামি এৰি বিয়াৰ কথা ভাবিব লাগে।” 

মই: “চোৱা মা। মোৰ দেউতাই তোমাক ৩৮ বছৰ বয়সত বিয়া কৰাইছিল। মই এতিয়া ২৩ বছৰ বয়সতে কেনেকৈ বিয়া হ’ম? তুমি কোৱা।” 

মা: “তই তোৰ দেউতাৰ বাবে মোক অমান্য কৰিবি নে? তই কেৱল তোৰ দেউতাৰ হে নেকি, মোৰ একো নহয়?” 

মই: “ তেনেকৈ নকবা। যোগ্য় কোনোবা পালে সোনকালেই বিয়া হ’ম। এতিয়া একো ক’ব নালাগে। এতিয়া অলপ অপেক্ষা কৰা। প্লিজ।” 

মা: “ল’ৰা-ছোৱালীবোৰ ডাঙৰ হ’লে মাক-দেউতাকৰ টেনচন কি। এই সকলোবোৰৰ বিষয়ে কি বুজি পাও নে? লৰা ছোৱালীৰ বিয়া হলে এই টেনচনবোৰৰ পৰা অলপ মুক্তি যেন লাগে।” 

মই: “হা হা। অহা দুবছৰৰ ভিতৰতে তোমাক এই টেনচনবোৰৰ পৰা অলপ মুক্তি দিম। আৰু ষ্ট্ৰেছ নলবা। মাৰ বৰ ভোক লাগিছে। ব্ৰেকফাষ্ট কৰিবলৈ যাও। ৰাতি ফোন কৰিম। বাই।” 

ফোনটো কাটি দিলোঁ। বিয়াৰ ভূতে মাৰ মূৰত ধৰিছে। মই বিয়া নোহোৱা লৈকে মাৰ শান্তি নহব। বিয়া বিয়া বিয়া আৰু বিয়া। ৰাতিপুৱা সাত বজাত মূৰটো গৰম কৰে। 

খঙত গজ গজ কৰি গৰম মূৰত পানী ঢালিবলৈ বুলি মই বাথৰুমত সোমালোঁ। খঙৰ ভমকত যোৱা নিশা কি হৈছিল মনত পৰা নাছিল। কিন্তু বাথৰুমত সোমোৱাৰ লগে লগে মই বিষ্ময়ত হতবাক হৈ পৰিলোঁ! এয়া কি! 

Part 36