Daini Part 13 ডাইনী Assamese Novel Free Online
click here to read part 12
হে ভগৱান! মোৰ সৈতে এইবোৰ কি হৈছে? এলেচ ছোৱালীজনীয়ে মোৰ সৈতে এক অদ্ভুত ধৰণে খেল খেলিছে। গোটেই ৰাতি মোক বেচমেণ্টত বন্দী কৰি ৰাখিছে। গোটেই ৰাতিটো মই এক ভয়াৱহ দুঃস্বপ্নত পাৰ কৰিছোঁ। ৰাতিপুৱা যেতিয়া বেচমেণ্টৰ পৰা ওলাই আহিলো তেতিয়া নিজকে নিঃশেষিত হোৱা যেন লাগিল। গোটেই ৰাতিৰ দুঃস্বপ্নই মোক অলপো শান্তিত শুবলৈ নিদিলে। কিন্তু, এতিয়া মই অফিচ যাব লাগিব। সন্মুখত আৰু এটি কামৰ দিন আছে। বাথৰুমত সোমাই যিমান সম্ভৱ আইনাৰ পিনে নোচোৱাকৈ মই কামবোৰ কৰিলো। কাপোৰ পিন্ধিলো। ভয়ংকৰ কটেজ’টোৰ সন্মুখত আৰু এটি ৰৌদ্ৰোজ্জ্বল দিন। দিনৰ উষ্ণতাই মোৰ মনৰ পৰা ৰাতিৰ স্মৃতিবোৰ পাহৰি যোৱাত সহায় কৰিলে। গেৰেজলৈ গৈ গাড়ীখন ষ্টাৰ্ট দিলোঁ। ড্ৰাইভ কৰি যেতিয়া ৰাতিৰ ঠাইখিনি দেখা পালো য’ত মই ৰাতি সপোনত মোৰ মৃতদেহটো পুৰিছিল ধমনিৰ মাজেৰে শীতল ৰক্তৰ এটি ধাৰা নামি গ’ল। সেইদিনা মোৰ লগত আৰু একো বেয়া নঘটিল। কোনো অঘটন নঘটাকৈ কটেজ’টোৰ পৰা বাহিৰলৈ ওলাই আহিব পাৰিছোঁ যে তাকে ভাৱি মনত শান্তি পালোঁ। যদিওবা দিনৰ শেষত মই ইয়ালৈ আকৌ ঘূৰি আহিব লাগিব আৰু অন্য এটা ভয়াৱহ ৰাতিৰ কাৰণে।
সিদিনা অফিচত দিনটো বৰ বেয়াকৈ গ’ল। তলৰ বৰ্গৰ কৰ্মচাৰী এজনৰ সৈতে মোৰ কিছু খণ্ডযুদ্ধৰ সূত্ৰপাত হ’ল। ফোন আহোঁতে বাৰে বাৰে সঁচকিত হৈ উঠিছিলোঁ। টেবুলত থোৱা কাগজ-কলমো বিচাৰি পোৱা নাছিলো আৰু এটা সময়ত এনেকৈয়েই টেবুলত মূৰ থৈ শুই পৰিলোঁ। অফিচৰ পৰা ঘূৰাৰ আগত ভাবিলোঁ এবাৰ মেইলতো চেক কৰি লওঁ। আজি শুকুৰবাৰ। কাইলৈৰ পৰা দুদিন অফিচ বন্ধ হ’ব বাবে অহা নহ’বই। যদি কিবা গুৰুত্বপূৰ্ণ মেইল থাকে তাৰ উত্তৰ দিবলৈ দুদিন বেছি দেৰি হৈ যাব পাৰে। মেইল বক্সতো খুলিয়েই এটা মেইল দেখি চকু কপালত উঠিল। মেইলতো আদিন আদিজুৱে পঠাইছে। দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধত হিটলাৰৰ নাজী বাহিনীয়ে পোলেণ্ডৰ প্ৰায় দুই লাখ ইহুদীক হত্যা কৰিছিল। সেইসময়ত অধিকাংশ ইহুদীৰেই হয় মৃত্যু হৈছিল, নহয় দেশ এৰি পলাই গৈছিল। তাৰ পৰাও অতি কম সংখ্যক ইহুদী পৰিয়ালে পোলেণ্ডতেই টিকি থাকিব পাৰিছিল। সেইসকল ভাগ্যৱান ইহুদী পৰিয়ালৰ ভিতৰতেই এটা হ’ল আদিনৰ পৰিয়াল। আদিনৰ লগত মোৰ প্ৰথম পৰিচয় হয় ফেচবুকৰ মেচেঞ্জাৰত, আজিৰ পৰা প্ৰায় চাৰি মাহ আগত। তাৰ পাছত বহুদিন আমি মেচেঞ্জাৰতেই কথা পাতিলোঁ আৰু তেওঁৰ সৈতে কথা পাতি গম পালোঁ যে তেওঁ এজনী গোড়া ইহুদী আৰু স্বপ্ৰণোদিত পাৰ্টটাইম পেৰানৰ্মেল ইনভেষ্টিগেটৰ। এজন মুছলমান হিচাপে এজন ইহুদীৰ প্ৰতি মোৰ এটা বেয়া ভাৱ আছিল। আদিনও এগৰাকী ইহুদী তদুপৰি অতি গোড়া। মই তেওঁক অৱহেলা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো। মেইলৰ উত্তৰো নিদিওঁ আৰু মেচেঞ্জাৰৰ কলও ৰিচিভ নকৰোঁ। এটা সময়ত তেৱোঁ মোৰ কথাবোৰ বুজিব পাৰি মোৰ সংগ এৰিবলৈ ধৰিলে। আজি আদিনে মেইল কৰি জনাইছে যে, দু-সপ্তাহৰ পিছত তেওঁৰ বিয়া পাতিছে। এতিয়া তেওঁ নিজ ধৰ্মত গোড়া নহয়। তেওঁ এতিয়া এটা ইলেক্টট্ৰিকেল কোম্পানীত চাকৰি কৰি আছে। মোকো তেওঁৰ বিয়ালৈ নিমন্ত্ৰণ জনাইছে। কিন্ত প্ৰকৃত কথাটো হ’ল আদিনে মোক মনে মনে ভাল পাই। কিন্তু মোৰ অৱহেলাই তাৰ প্ৰেমত আঘাত কৰে। তেওঁৰ বিয়ালৈ মোক নিমন্ত্ৰণ জনাই প্ৰেমৰ প্ৰত্যাখ্যানৰ প্ৰতিশোধ ল’বলৈ বিচাৰিছে। বেচেৰা আদিন!
তেওঁক হয়তো কেতিয়াও কোৱা নহ’ল, যে মই এনগেজদ্। অতি সোনকালে মোৰ বিয়া হ’ব। হঠাত্ মনত পৰিল ভৌতিক কামবোৰৰ ওপৰত তেওঁৰ যথেষ্ট অভিজ্ঞতা আছে। তেওঁক এলেচৰ কথাটো খুলি ক’ব পৰা যাব। কিন্তু তেওঁ জানো মোক বিশ্বাস কৰিব? বিশ্বাস কৰিলেও এলেচক আমাৰ ঘৰটোৰ পৰা আঁতৰাই দিব পাৰিব নে? এবাৰ কৈ চোৱা যাওক। সেইবুলি তেওঁৰ বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰৰ পৰা তেওঁ ফোন নম্বৰটো সংগ্ৰহ কৰিলো আৰু ফোন কৰিলোঁ।
—হেল্ল’ আদিন, অভিনন্দন। যি নহওক, অৱশেষত তুমি বিয়াত বহিবলৈ মন মেলিলা!
-- আদিনেও মৃদু হাঁহিৰে ধন্যবাদ জনালে।
এতিয়া মই নিজৰ কামৰ বিষয়ে ক’বলৈ ল’লো।
–আদিন তুমি আজি মোৰ সৈতে ডিনাৰ কৰিবা নে?
–তেওঁ ক’লে মই যি খাবলৈ খোজো তুমি দিবা নে?
মই বুজিলো, তেওঁ যৌনতাৰ বিষয়ে ইংগিত দিছে। হাঃ হাঃ ল’ৰাবোৰৰ যৌন পিপাশা হৈছে দুৰ্বলতা। মই কথাটোত বৰ এটা গুৰুত্ব নিদি পুনৰ মূল কথাটোলৈ আহিলো।
–শুনা আদিন, মোৰ নতুন ঘৰটোত ভৌতিক কাণ্ড-কাৰখানা চলিছে। এতিয়া মোক তোমাৰ সহায়ৰ প্ৰয়োজন।
তেওঁ মোক সহায় কৰিবলৈ ৰাজি হ’ল। কথামতেই আজি আবেলি ছয় বজাত আদিন মোৰ লগত ‘জিনেটস্কি হুইস্কি’ত ডিনাৰ কৰিবলৈ আহিব। মোৰ অফিচ ছুটী হয় বিয়লি পাঁচ বজাত। অফিচৰ পৰা ৩৭ নং ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাই পথেদি প্ৰায় এক ঘণ্টা গাড়ী চলাই মই ছয় বজালৈ পাঁচ মিনিট থাকোঁতেই ৰেস্তোৰাখনত আহি উপস্থিত হ’লো। আদিন তেতিয়াও আহি পোৱা নাই। তেওঁৰ সৈতে আজিহে মোৰ প্ৰথম মুখামুখি হ’ব। ইয়াৰ আগতে আমাৰ শেষ দেখাদেখি মেচেঞ্জাৰৰ ভিডিঅ’ কলৰ জৰিয়তেই আছিল। এনেতে মুখমণ্ডল দাড়-গোফেৰে আবৃত আৰু দীঘল চুলিৰ মানুহজনৰ চেহেৰাটো মই যেতিয়া মই কল্পনা কৰিছিলোঁ, তেতিয়া এজন কোট-টাই পৰিহিত ক্লীন-চেভ কৰা এজন জেণ্টল মেন আহি মোৰ আগৰ চেয়াৰখনত বহিল। মই ক’লো হেল্ল’ মিষ্টাৰ এইখন চকী বেলেগ এজন মানুহৰ বাবে ৰাখি থৈছোঁ। যাক মই লগ কৰিবলৈ আহিছো। আপুনি বেলেগ ঠাইত বহক। মানুহজনে নুঠিলে আৰু খিলখিলাই হাঁহিবলৈ ধৰিলে। দেখাত ভদ্ৰ হ’লেও আচৰণ কি অসভ্য! কিন্তু তেওঁৰ চকু দুটি খুব চিনাকি চিনাকি লাগিল। আৰে এওঁৱেইতো আদিন! দাড়ি-গোফবিহীন আদিন। তেওঁ আগতকৈ সলনি হৈছে। এলেচৰ ডায়েৰীৰ এষাৰী বাক্য মনত পৰিল—”কিমান যে সোনকালে মানুহবোৰ সলনি হয়!” মই খোৱাৰ অৰ্ডাৰ দিলোঁ। খোৱাৰ সময়ত মই তেওঁক সকলোখিনি ক’লো। তেওঁ ক’লে ‘আজি চেষ্টা কৰি চাম’। তেওঁ প্ৰথমতে আমাৰ কটেজ’টোৰ সম্পৰ্কে জানিবলৈ বিচাৰিলে। মই তেওঁক বিস্তাৰিতভাৱে ক’লো। কটেজ’টোত মুঠ দহটা ৰুম, তিনিটা বেডৰুম আৰু প্ৰত্যেকটোৰ সৈতে সংযুক্ত বাথৰুম, এটা কিটচেন, এটা ডাইনিং, এটা ড্ৰইং, দুটা ষ্ট’ৰৰুম, দুটা গেষ্টৰুম, এটা মধ্যযুগৰ পৰিতক্ত গীৰ্জা। তাৰ বেচমেণ্টত এটা পাঁচটা কোঠাযুক্ত বন্দীশালা আছে। তাৰে এটাত এলেচক বন্দী কৰি ৰখা হৈছিল। সম্ভৱত তিনি নম্বৰ কোঠাটোত। যোৱা ৰাতি য’ত মই বন্দী হৈ আছিলোঁ। মই মন কৰিলোঁ, মোৰ কথাবোৰ তেওঁ মূৰ দুপিয়াই সমৰ্থন কৰি আছিল। শেষত তেওঁ ক’লে, তেওঁ ঘৰৰ পৰা কিছু সঁজুলি লৈ আহিব। হয়তো ভাবিছে এলেচৰ আত্মাৰ সৈতে মুখামুখি হোৱা ইমানো সহজ নহয় নতুবা অসম্ভৱো নহয়। খোৱাৰ শেষত ডিনাৰৰ বিল তেওঁ পৰিশোধ কৰিব বিচৰা সত্ত্বেও জোৰ কৰি মইয়েই দি দিলোঁ। তাৰপিছত দুয়োজন গাডীত উঠি ঘৰমুৱা হ’লো। মই কটেজ’লৈ আহি গাড়ীখন পাৰ্ক কৰি ভিতৰলৈ সোমালোঁ। নিৰ্জন এই ঘৰটোত সোমাবলৈ মোৰ ভয় লগা হৈছে। গাড়ীতে এটা হিপহ’প গান লগাই আদিন অহালৈ বাট চালোঁ। অপেক্ষাৰ সময়খিনি একেবাৰে বিৰক্তিকৰ। এটা সময়ত গাড়ীৰ চিটতেই শুই পৰিলোঁ। আদিনৰ গাড়ীৰ হৰ্ণৰ শব্দত টোপনি ভাগিল। যি হওক তেওঁ আহিছে। এইবাৰ এলেচক মুক্তি দি মোৰ কটেজ’টো নিৰাপদ কৰিম। দুয়ো গাড়ী থৈ একেলগে কটেজ’টোৰ ভিতৰলৈ সোমাই গ’লো। মোৰ সেই পুৰণা ভয় ভয় অনুভূতিটো আকৌ উভতি আহিল। এনে লাগিছে যেন আজি কিবা অশুভ ঘটনা ঘটিব। তেওঁ গাড়ীৰ পৰা কেইখনমান ইহুদী ধৰ্মৰ গ্ৰন্থ, কেইডালমান মমবাতি, এটা শুকান পাত ভৰ্তি বেগ, এবটল পানী আৰু বহুতো বস্তু গাড়ীৰ পৰা নমাই আনিলে। তেওঁৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখি তেওঁৰ চকুত সাহস বিচাৰিবলৈ ধৰিলো। কিন্তু মই যিটো বিচাৰিছিলোঁ তেওঁৰ চকুত যেন সেইটো নাছিল! তেওঁৰ চকুত কেৱল অনিশ্চয়তা, কৌতূহল আৰু আত্মবিশ্বাসৰ অভাৱ হে দেখিবলৈ পাইছিলোঁ। দৰ্জা খুলি আমি দুয়ো সেই অভিশপ্ত ঘৰটোৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিলো। আদিনে প্ৰতিটো ৰুমতে সোমাই হিব্ৰু ভাষাত কিছু মন্ত্ৰ পঢ়িলে। তাৰপিছত প্ৰতিটো ৰুমৰেই মাজমজিয়াত কিছু শুকান পাত ৰাখি তাৰ ওপৰত এখনকৈ ধৰ্মীয় গ্ৰন্থ ৰাখিলে। তাৰপিছত তেওঁ সেই স্থানৰ কাষত এডালকৈ মমবাতি জ্বলালে। কাম শেষ হোৱাৰ পিছত তেওঁক যথেষ্ট সন্তোষ মনেৰে দেখা গ’ল। এইবাৰ মোলৈ চাই তেওঁ ক’লে—”কাম হৈ গ’ল। মমবাতি দাল জ্বলি শেষ হ’লেই এইটো ৰুমত যাৰেই অশৰীৰী আত্মা আছে সি ওলাই যাবলৈ বাধ্য হ’ব। “ মই তেতিয়াও তেওঁৰ কথাত বিশ্বাস কৰিব পৰা নাছিলোঁ। তথাপিও মিচিকীয়া হাঁহি মাৰি তেওঁক ধন্যবাদ জনালোঁ। মই তেওঁক অলপ ক’ল্ড ড্ৰিংকছ্ আনি দিলোঁ। ইমান দেৰিৰ পৰা তেওঁৰ কণ্ঠ হয়তো শুকাই গৈছে! আদিনে মদ খাবলৈ বিচাৰিলে। মই তেওঁক বিনীত ভাৱে ক’লো যে মই মদ নাখাওঁ আৰু সেইবাবে কটেজ’টোত কোনোধৰণৰ মদও নাই। তেওঁক বেচ হতাশাত ভোগা দেখা গ’ল। বুজিলোঁ, তেওঁৰ আগৰ সকলো অভ্যাসৰ পৰিৱৰ্তন হ’লেও মদ খোৱা স্বভাৱটোৰ এতিয়াও পৰিৱৰ্তন হোৱা নাই। তেওঁ একো নোখোৱাকৈয়েই ঘূৰি যাবলৈ বিচাৰিলে। তেওঁ গাড়ীৰে ঘূৰি যোৱাৰ সময়ত মই হাত দাঙি তা-তা দিলোঁ। নিশাৰ আন্ধাৰ ফালি তেওঁৰ গাড়ীখন ধীৰ গতিত আগুৱাই যাবলৈ ধৰিলে। অভিশপ্ত ঘৰটোত আৰু এটা ৰাতিৰ বাবে মই অকলশৰীয়া হৈ গ’লো। সঁচাকৈয়েই অকলশৰীয়া নে? নে দুঃস্বপ্নৰ সাগৰ এখন লৈ মোক সংগ দিয়াৰ বাবে এলেচো মোৰ লগত আছে!
( আগলৈ )
ঋতু প্ৰিয়ম
ভাবানুবাদ