ডাইনী Daini Part 9 Best Assamese Novel

সেই ৰাতি মই তিনিটা ভয়ংকৰ সপোন দেখিলো। প্ৰথমে দেখিলো মই অফিচৰ পৰা গাড়ীত আগৰ দৰে ঘৰলৈ আহিছো। গেৰেজত গাড়ীখন পাৰ্ক কৰি ওলাই আহোঁতে দেখিলো আমাৰ ঘৰৰ চাদত মই বাথৰুমৰ আইনাত দেখা সেই ছোৱালীজনী ওলমি আছে। গলটো বেকা হৈ নিস্প্ৰাণ চকু দুটিৰে মোৰ পিনে চাই আছে। হায় হায়! মোৰ ঘৰত এটা মৃতদেহ আছে। মই ভাবিবলৈ ধৰিলো ইয়াক লৈ কি কৰা যাব? পুলিচক ফোন কৰিম নে এই বিশাল ঘৰটোৰ কোনোবা এটা কোণত পুতি থম! একো বুজিবলৈ পৰা নাছিলো। তেতিয়াই মৃতদেহটোৱে মোৰ পিনে চাই এটা বিকৃত হাঁহি মাৰিলে। তাৰ চকু দুটা জ্বলি উঠিছিল। মই ভয়ত কটেজৰ পৰা দৌৰি পলাবলৈ ললো।  দৌৰি দৌৰি যেতিয়া কুৱাঁটোৰ কাষ আহি পালো তেতিয়াই মোৰ আগত আহি এটা অগ্নিকুণ্ডই বাধা দিয়ে। মই বিষ্ময়ত দুখোজ পিছুৱাই আহিলো। অগ্নিকুণ্ডত সুস্পষ্ট দেখিলো এটা মৃতদেহ জ্বলি আছে। মই আগতে শশ্মান ঘাটত মৃতদেহ জ্বলোবা দেখা পাইছো। সেয়ে ইয়াক ইমান ভয়াবহ নালাগিল। কিন্তু মৃতদেহটো কাৰ? মনত কৌতূহল লৈ মই অগ্নিকুণ্ডটোৰ কাষলৈ গলো। কাষলৈ গৈ থকা সময়ত মৃতদেহটোৰ মুৰটো পিচমুৱা হল। 

মই বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল এয়া সেই ছোৱালীজনীৰ মৃতদেহ যাক মই অলপ আগেয়ে কটেজৰ চাদত ফাঁচিত ওলমি থকা দেখা পাইছো। ভয়ত মই থৰ হৈ ৰলো। মোৰ ভৰি দুখন যেন দুটা ডাঙৰ ডাঙৰ শিলৰ দৰে হৈ পৰিছে। এসময়ত জ্বলি থকা মৃতদেহটোৱে চিৎকাৰ কৰি উঠিল। চিৎকাৰ শুনি মই হিতাহিত জ্ঞান ওভোটাই পালো। বুজিলো মই ইয়াৰ পৰা পলাব লাগিব। সেয়ে ঘূৰি আকৌ কটেজৰ দিশত ওলোটাই দৌৰিলো কিছুদুৰ যোৱাৰ পিছতে দুখন পেশীবহুল হাতে মোক গবা মাৰি ধৰিলে। মুৰ তুলি দেখিলো কেইজনমান কলা ডাঙৰ দীঘল মানুহে মোক ধৰি লৈ গৈ আছে। মই ইমানেই ক্লান্ত হলো যে সিহঁতক বাধা দিয়াৰ শক্তি মোৰ নহল। সিহঁতে চিৰি বগাই মোক কটেজৰ চাদলৈ লৈ গল। চাদ পোৱাতেই সিহঁতে মোক এটা দুলি থকা কাঠৰ ফ্ৰেমত হাত ভৰি বান্ধি দিলে। মই কটেজৰ চাদৰ পৰা মাটিৰ পিনে মুৰ কৰি চালো। 

তলত মই এদল অপেক্ষাৰত জনতাক দেখিছো, কিন্তু সিহঁতৰ কাকোৱেই মই চিনি নাপাওঁ। তাৰ পিছত মই শুনিলো কোনোবাই যেন মোক কৰ্কশ মাতেৰে কৈছে “ তিনিজন মানুহক হত্যাৰ অপৰাধত তোমাক অহিবলগীয়া ৰবিবাৰে প্ৰাৰ্থনাৰ সময়ত ফাঁচিকাঠত ওলোমোৱা হব।” এজন একেবাৰে বিশ্ৰী চেহেৰাৰ মুখত খোঁচ খোঁচ দাড়িথকা, বগা কাপোৰ পৰিহিত মাজ বয়সৰ লোক এজনে আহি প্ৰচণ্ড জোৰে মোক চৰ শোধালে। কষ্টত মই কান্দিবলৈ ধৰিলো। চাৰিওফালে তেতিয়া হাঁহিৰ ৰোল। তেতিয়া দেখিলো মানুহজনে তেওঁৰ হাতৰ পৰা আঙুঠি এটা খুলি এডাল লোহাৰ ৰদেৰে ধৰি জুইত গৰম কৰি আছে। এলেচৰ ডায়েৰীখন পঢ়ি মই গম পাইছো এতিয়া কি হবলৈ গৈ আছে। সেই লোকজনে আঙুঠিটো গৰম কৰি মোৰ কপালখনত লগাই দিব। আতংকত মোৰ হাত ভৰি অসাৰ হৈ পৰিল। দেহৰ সৰ্বশক্তিৰে মই হাত ভৰিৰ বান্ধোন খোলাৰ চেষ্টা কৰিলো। কিন্তু যিমানেই চেষ্টা কৰিছো বান্ধোনৰ ৰচীবোৰ যেন মোৰ মাংস কাটি আৰু গভীৰলৈ সোমাই গৈছে।  আঙুঠিটো ৰঙা হৈ পৰিছে। সেইটো ৰদেৰে ধৰি মানুহজন মোৰ ফালে আগবাঢ়ি আহিছে। সকলো যেন শ্লোমোচনৰ দৰে হৈ পৰিছে। যেন মানুহজন মোৰ কাষলৈ আহি পোৱাত অনন্তকাল লাগিব। ধীৰে ধীৰে মানুহজনে গৰম আঙুঠিটো মোৰ কপালত লগাবলৈ আহিছে। মই যিমান সম্ভৱ মুৰটো বেঁকা কৰি হালি পৰিছো। কিন্তু শেষ মুহূৰ্তত মানুহজন মোৰ কাষলৈ আহি উত্তপ্ত আঙুঠিটো মোৰ কপালত লগাই দিলে.। মই ইমানদিনে জানিছিলো মানুহৰ সপোনৰ কোনো ৰং নাথাকে। সপোনত মানুহে স্পৰ্শ ব্যাথা অনুভব নকৰে। কিন্তু ৰাতিৰ সপোনত মই উত্তপ্ত কয়লাৰ ৰঙা ৰং দেখিছো। তাৰপিছত মানুহজনে যেতিয়া মোৰ কপালত আঙুঠিটো লগাই দিলে তেতিয়া এনে লাগিল মোৰ কপালত এটা বুলেট সোমাই গৈছে। যেন কপাল পুৰি হাড় ভেদ কৰি মোৰ মস্তিস্কক চুই চাইছে। ইমান বেছি যন্ত্ৰণা হৈছিল যে মই টোপনিৰ পৰা চিৎকাৰ কৰি উঠি বহিলো। 

যি হওক, এটা ভয়াবহ স্বপ্নৰ পৰা বাছিলো মই। আজি টোপনিৰ পৰা উঠাত বহুত দেৰি হৈ গল। আজি অফিচ যে কি হব? জপিয়াই বিছনাৰ পৰা নামি খৰধৰকৈ ব্ৰাছ কৰি অফিচলৈ ওলাই আহিলো। দেৰি হোৱা বাবে একো খাবলৈ সময় নহ’ল। অফিচ গৈ পোৱাত আধা ঘণ্টা দেৰি হল। যিটো অফিচৰ প্ৰধান মানুহজনে অফিচ আহোঁতে আধাঘণ্টা লেট কৰে সেই অফিচৰ ভবিষ্যত অন্ধকাৰ। সকলোৰে আগত শিৰ নত কৰি নিজৰ ৰুমলৈ আহি বহিলো। মই এইবোৰ আৰু সহ্য কৰিবলৈ নোৱাৰা হৈছো। যিমান সোনকালে সম্ভব এলেচৰ এই ৰহস্য বিচাৰি উলিয়াবই লাগিব।  এইবোৰ উদ্ভট সপোনৰ অন্তৰালত নিঃসন্দেহে তাইৰ হাত আছে। কিন্তু মোক এইবোৰ দেখুৱাই তাইৰ লাভ কি? প্ৰকৃতপক্ষে তাই কি বিচাৰে মোৰ পৰা? তাই কি সচাকৈ বন্ধুপ্ৰতিম? নে বন্ধুত্বৰ নামত মোৰ জহত এই জীবন্ত জগতত উভতি আহিবলৈ খোজে? মই একোৱেই নাজানো। ইমানবোৰ প্ৰশ্ন মুৰত লৈ মই অফিচৰ একো কামতে মনোযোগ দিবলৈ নোৱাৰিলো …

আজি অফিচৰ সময়খিনি যেন খুব সোনকালে পাৰ হৈ গল। অফিচৰ শেষত মই কটেজলৈ আহিবলৈ নাজানো কিয় ভয় লাগিছে। এনে লাগিছে যেন মোৰ ঘৰতে মই নিৰাপদ নহয়। তাত হয়তো আজি ৰাতি কিবা এটা ঘটিব। কালিৰ ৰাতিৰ সপোনটোৱে যেন ইংগিত দিছে। আজি বাহিৰতে এখন ৰেষ্টুৰেণ্টত ডিনাৰ কৰিলো। সাধাৰণতে মই বাহিৰত নাখাও। কিন্তু আজি অফিচৰ শেষত ঘৰলৈ আহিবলৈ ইচ্ছা নাছিল সেয়ে বাহিৰতে কিছু সময় কটালো।  তাৰ পিছত নিজৰ মনক বহুতো কথাৰে সান্ত্বনা দি ঘৰলৈ অহাৰ সিদ্ধান্ত ললো। উভতি আহোঁতে সূৰ্যাস্ত হৈছে। গধূলিৰ আন্ধাৰত কটেজটো সেই অভিশপ্ত গীৰ্জাৰ অবয়ব ধাৰণ কৰিছে। মনৰ মাজত চেপি ৰখা ভয়টোৱে আকৌ লগ দিলে। গেৰেজত গাড়ীখন পাৰ্ক কৰি মই কটেজৰ পিনে যাবলৈ ধৰিলো। আহি আহি হঠাৎ মনত প্ৰশ্ন জাগিল কি হব যদিহে যোৱাকলিৰ সপোনটো এতিয়া সঁচা হয়? যদি চাদত এটা মৃতদেহ ফাঁচিত ওলমি দুলি থাকে। এইবোৰ ভাবি মই কটেজৰ চাদলৈ চকু দিলো। গধূলিৰ আন্ধাৰত সকলো অস্পষ্ট। সচাকৈ কিবা দুলি আছেনে সেয়া জানিবলৈ মই আৰু কাষলৈ যাব লাগিব।  বুকুৰ ভিতৰত হৃদপিণ্ডটোৱে হাতুৰিৰে কোবোৱাৰ দৰে কোবাই আছে। মই দিও নিদিওঁ খোজটোৰে কঁপা কঁপা ভৰিৰে আগুৱাই গৈছো সেই অভিশপ্ত কটেজটোৰ দিশে। 

(আগলৈ)

CLICK HERE TO READ DAINI PART 10